Άρουρα

Ελπίζω να μείνατε τόσο έκπληκτοι όσο έμεινα και εγώ (ενεός!), γιατί ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι θα συναντούσα ελληνογενής λέξη με το όνομα άρουρα! (πιο πολύ λατινογενής μου ακούστηκε). Όμως μετά από δυο τρεις σκέψεις μου αποκαλύφθηκε όλο το μεγαλείο της και πόσο τελικά πρόδηλη είναι! Η μητέρα τόσων και τόσων λέξεων:

άροτρο, αροτρίαση, αροτριώ, αροτρεύς, αρότης, αρόσιμος, αροτήσιμος κ.λ.π.

Ναι ναι λοιπόν σωστά το μαντέψατε.

Άρουρα=η γη, το χώμα, το έδαφος.

επίσης μέτρο εδαφικής έκτασης στην Αίγυπτο και με μεταφορική σημασία η γυναίκα που δέχεται σπέρμα και τεκνοποιεί! (εξ ου και η περίφημη Γη ως Μάνα-μάνα γη).

Και φυσικά πρέπει να αναφέρω και την περίφημη ομηρική έκφραση

άχθος αρούρης= το βάρος της γης, ο άχρηστος.

Αν κάποιος λοιπόν σας αποκαλέσει άχθος αρούρης σίγουρα δεν θα είναι για καλό.

Τώρα για την ετυμολογία της λέξης καταλαβαίνετε τι γίνεται. Σανσκρητική (urvara, ο θερισμός) Ομηρική (άρουρα ως καλλιεργήσιμη γη), Κυπριακή (και μάλιστα με άλλη σημασία όπως φυταλία, κήπος, αλκή). Την συναντάμε και σε μυκηναϊκές πινακίδες στην Πύλο (a-ro-u-ra).

Τέλος, όπως παρατήρησε πολύ σωστά μια καλή φίλη, από την λέξη άρουρα προκύπτει φυσικά και ο αρουραίος!